چهره‌ها
مولیر؛ نویسنده فرانسوی
ژان باتیست پوکلن که با نام مولیر شناخته می‌شود در ۱۵ ژانویه ۱۶۲۲ به دنیا آمد. او را همراه با کورنی و ژان راسین یکی از سه درام‌نویسِ برترِ قرن هفدهم در فرانسه و بزرگترین کمدی‌نویسِ تئاتر در اروپا وهنرپیشه تئاتر می‌دانند. پدرش از کارگران بخش طراحی داخلی قصرهای لوئی ۱۴ پادشاه فرانسه بود. مولیر پس از طی مقدمات علوم به قصد فراگیری حقوق به دانشگاه رفت، اما عشق او به نویسندگی و نمایش مانعی برای فراگیری حقوق شد. پس از انصراف از تحصیل در رشته وکالت با خانواده «بژارت» آشنا شده و با همکاری آنها در شهر پاریس تماشاخانه ای را تأسیس می‌کند و در سال ۱۶۵۸ در پاریس به نوشتن نمایش‌نامه روی می‌آورد. مولیر آثارش را خود به روی صحنه می‌آورد. اما اولین اقدام او با شکست مواجه می‌شود؛ در نتیجه تصمیم می‌گیرد یک گروه سیار تشکیل دهد و در شهرستانها فعالیت کند. پس از سال‌ها زندگی سیار سرانجام به پاریس بازمی‌گردد. در سال ۱۶۵۹ با اثر تصنع گرایان مضحک (Precieusesridicules) افراط متکلفان را مسخره می‌کند و به این ترتیب کمدی اخلاقی را پایه‌گذاری می‌کند که قصد دارد خطاهای معاصرانش را افشا کند و نمایش‌نامهٔ مکتب زنان مولیر تأییدی است بر این جهت‌گیری. در نمایش‌نامه‌هایش بی‌رحمانه جامعه فئودال آن دوران و اخلاق آنان را به تمسخر می‌گرفت. فعالیت دیگر مولیر در زمینه کمدی سیاسی بود و در آنها مشکلات اجتماع را نظیر تارتوف, دون ژوان، مردم‌گریز مطرح می‌کرد. دشمنان مولیر او را با دستاویز قرار دادن دفاع از مذهب مورد انتقاد قرار می‌دهند و نتیجه آن می‌شود که تارتوف و دون ژوان ممنوع می‌شود. مولیر مأیوس و بیمار و ناکام در زندگی زناشویی پس از انتقاداتی که وارد می‌شود به موضوعات سطحی مثل «نیرنگ‌های اسکاپن» که نمایشی کمدی است، روی می‌آورد.
در نهایت در سال ۱۶۷۳ به‌طور غم‌انگیزی بر اثر بیماری صعب‌العلاج سل، در حالی که خود نقش «ارگان» در نمایش بیمار خیالی را برعهده داشت، در حین اجرا بیهوش می‌شود و اندکی پس از آنکه به خانه رسانده می‌شود، بر اثر بیماری و در ۵۱ سالگی درمی‌گذرد. کلیسا از خاک‌سپاری او در گورستان رسمی‌شهر جلوگیری کرد و حین خاکسپاری‌اش به صدا درآوردن ناقوس کلیساها و زمزمه دعاهای حاضران ممنوع گردید. او را در قبرستان «سنت ژوزف» که متعلق به نوزادان بود دفن کردند. در سال ۱۷۹۲ باقی‌مانده خاکش به موزه تاریخی فرانسه آورده شد و در سال ۱۸۱۷ در پاریس به گورستان پرلاشز منتقل شده و درکنار ژان دو لافونتن دفن شد. آناتول فرانس ا ز نویسندگان برجسته فرانسوی درباره او می‌نویسد: «مولیر لحظه‌ای کوتاه از وجدان آگاه بشریت بود که ۳۵۰ سال پیش همچون جرقه‌ای در جو تاریک فرهنگی اروپا درخشید.»
خالد اسلامبولی؛ مبارز مصری
خالد بن احمد شوقی اسلامبولی ۱۵ ژانویه ۱۹۵۵ در مصر متولد شد و در مدرسه فرانسوی «نوتردام» قاهره تحصیل کرده، سپس به ارتش مصر پیوست. او در سن ۲۰ سالگی با درجه ستوانی در واحد توپخانه ارتش مصر مشغول خدمت شد. خالد اسلامبولی مدتی با جنبش اسلامی«الجهاد» که مخفیانه فعالیت می‌کرد همکاری داشت.
او پس از برنامه ریزی دقیق در روز ۶ اکتبر ۱۹۸۱ (۱۴ مهر ۱۳۶۰) هنگامیکه واحدهای ارتش و نظامیان کشور مصر در سالگرد جنگ رمضان در برابر انور سادات رژه می‌رفتند، در ساعت ۱۲:۴۰ به همراه چند همفکرش به جایگاه مخصوص حمله کرد. در این حمله علاوه بر انور سادات رئیس جمهور مصر، ۵ نفر دیگراز مقامات مصری نیز کشته شدند. ۲۸ نفر از جمله ۱۴ افسر آمریکایی زخمی‌شدند.
خالد اسلامبولی به همراه سه تن از عاملان ترور دستگیر و روانه زندان شدند. او و سایر متهمان در قفس‌های فولادی در دادگاه شرکت می‌کردند. وی طی جلسات محاکمه خود انگیزه‌اش را از قتل انور سادات، بستن پیمان صلح میان مصر و اسرائیل موسوم به پیمان کمپ دیوید اعلام کرد.
سرانجام خالد اسلامبولی در ۱۵ آوریل ۱۹۸۲ (۲۶ فروردین ۱۳۶۱) به جرم «قتل رئیس‌جمهور» به اعدام محکوم شد. حکم اعدام وی در آوریل ۱۹۸۲ به مرحله اجرا گذاشته شد.
لطفا نظر خود را درباره این مطلب بیان نمایید